Dag 42

Meestal is geen nieuws goed nieuws, dit was na de laatste blog niet zo, het ging echt ruk. Ik weet niet meer hoe, maar we zijn tien het eerste langere verlof tóch doorgekomen. Waarom het ineens weer een aaneenschakeling van paniek en wanhoop was, zou ik niet weten, maar het was wel zo. 

Heel veel gepuzzeld om te zorgen dat het de week erna beter zou gaan en jawel, dat lukte. Het was geen pretweekend maar ik voelde me wel oké en niet in paniek. Inmiddels zat ik al twee weken op de open afdeling, waar je meer moet, meer mag en veel meer op verlof gaat. Woensdagmiddag t/m donderdagochtend en vrijdagmiddag t/m zondagavond.

Terwijl ik dit schrijf zitten we in de auto terug naar het ziekenhuis, voor de laatste keer. Ik ben er nog niet en er komt intensieve nazorg, maar... Ik kan en mag naar huis! Woensdag ga ik definitief naar huis toe om weer samen met mijn lieve man en zoon de draad op te pakken. Ik vind het moeilijk, mooi, spannend en leuk tegelijk, dus het zal wel met wat pieken en dalen gaan, maar ik heb er meestal wel weer vertrouwen in. 

Killian is inmiddels de 5 kilo gepasseerd en is al 57,6 cm! Zijn kale plekje van het draaien op zijn hoofdje word steeds groter en zijn ogen steeds blauwer. Hij lacht steeds vaker, rolt al van zijn buik naar zijn rug en hij begint wat te brabbelen. 

Dankjulliewel iedereen, voor de lieve reacties, de kaartjes, bezoekjes, berichtjes en al het andere. Soms had ik zonder niet verder gekomen. 

Wat ik hier van meeneem, ook al heb ik nog heel veel dagen dat het allemaal erg moeilijk is en ik vooral naar de volgende dag toeleef, is dat ik zo ongelooflijk dankbaar ben. Zelfs toen ik het niet kon teruggeven of de liefde ervaren heb ik eindeloos veel gekregen van mijn omgeving, medepatienten, verpleegkundigen en wildvreemden. Ik ben dankbaar voor de kans om toch liefdevol met mijn zoon geweest te zijn ook al ging het nog zo slecht. Voor de liefste man, Robin, die geen seconde geklaagd heeft of mij ook maar ergens de schuld van heeft gegeven. Van familie, voor de steun, de praktische hulp, de appjes, de ritjes heen en weer, de bezoeken, het opnemen van de hondjes en het huishouden. Iedereen die er voor Robin geweest is, dankjewel, ik was er zo weinig en hij had het hard nodig (ook al zal hij dat zelf waarschijnlijk niet zeggen). Voor alle mooie en niet zo mooie dagen waar ik ook weer van geleerd heb. Dankbaar voor alle kleine puzzelstukjes, die mijn leven zijn. 

Dankjulliewel ❤️